Evet sevgili dostlar, ufak bir hesap hatasına bu kadar sevineceğimi tahmin etmezdim. Nedense son 1 senedir hep 30 yaşına gireceğimi düşünüp durdum, halbüsü daha 29 yaşına girecek körpecik bir delikanlıymışım.

Babam beni kucağına aldığında 29 yaşındaymış. Eski fotoğraflara bakıyorum da o yaşta baya kelli felli adammış. Ben henüz telefonda konuştuğum arkadaşlarımın telefonu çocuklarına uzatıp “Hadi çocuğum Caner amcaya alo de” demelerine alışabilmiş değilim. Amca nedir ya? Ne kadar itici, pis bir tabirdir bu. Abilikten amcalığa ne ara terfi ettim, bu emri kim verdi onu bile bilmiyorum.

Tüm bunları, arkadaşlarımın hemen hepsi evlenip arkalarından atlı koşturuyormuşcasına çocuk sahibi oldukları halde hala şeker ezip bekar gezdiğim için mi yadırgıyorum bilmiyorum ama ortada doğru olmayan bir şeyler var hacılar. Onca zaman ne ara geçti de ailemin bütün kadınları evlenmem için baskı yapar oldu yeminle bilmiyorum. Bir yandan evlilik meramının sorumlulukları altına girmekten çekiniyor, öte yandan da bir şeylerden geri kalıyormuş gibi hissediyorum, öyle fena bir durum bu.

29 yaşına girmeyi düşünen arkadaşlara bir çift sözüm var: Gelmeyin, bok var. Harbi diyorum bakın boy burası, her neredeyseniz, hangi sığ sularda takılıyorsanız aynen oralarda devam edin. Büyüklerin zamanın çok hızlı geçtiğiyle ilgili yakınmalarının ufaktan ufağa anlamlı gelmeye başladığı yerler buralar. “20’den sonrası yokuş aşağıdır, zamanın nasıl geçtiğini anlamazsın” derlerdi de kulak asmazdım. Gerçi assaydım ne değişirdi bilmiyorum ama en azından daha bilinçli büyürdüm herhalde.