Bugün eve gelirken lan dedim bir gün olsun anacığımın sözünü dinleyeyim, dışardan yemek söylemeyeyim veya şinitzel minitzel türü “doğala özdeş tavuk aromalı” hazır gıdalar tüketmeyeyim. Evdeki dolapta ne varsa onunla idare edeyim dedim. Fırından ekmek, marketten de mevcut malzemelerle yapmayı hedeflediğim yemeğe katmak üzere domates neyin, bir de olur da tekrar kahvaltı alışkanlığı kazanırım diye peynir zeytin aldım.

Güzel güzel “Ev yemeği yapacam” düşüncesiyle eve gelip dolabı açınca şunu farkettim ki; ben buzdolabı meretini diğer herkes gibi normal gıdaları saklamak amacıyla kullanmıyorum. Benim için daha çok içecek ve çeşni saklamaya yarıyormuş. İçindeki başkalaşmış, ne tür amaçlara hizmetle üretildikleri artık anlaşılamayacak hale gelmiş gıdaları temizleyince ve yeni aldığım malzemeleri (peynir zeytin vs.) yerleştirince ortaya bu görüntü çıktı.

Şimdi nasıl 120 kiloyu bulduğumu daha iyi anlıyorum. Ketçaplar, mayonezler ve hatta ağzıma bile sürmediğim hardallar “Pizzalar gelse de üzerlerine sos olsak“, kornişon turşuları da “İnegöl köfteler gelse de yanlarına katık olsak” diye pusuya yatmış bekliyor. Orda normal insan yiyeceği sayılabilecek tek şey konserve patlıcan kızartması, onu da büyük bir ihtimalle bilinçaltımdan yemek söyleyecek açık yer bulamazsam aç kalmayayım diye kötü zamanlar için stoklamışım.

Yok arkadaş yok bu iş böyle yürümez. İnsan Dominos pizza kuryesiyle gelirken marketten sigara almasını rica edecek kadar samimi olmamalı. Ben eskiden ne güzel barbunyalar, bezelyeler yapan adamdım. Ne ara bu kadar üşengeç oldum bilmiyorum. Şu andan tezi yok kendime çeki düzen verecek, evdeki bütün lokanta broşürlerini, magnetlerini imha edecek ve taze fasülyesi olsun patlıcanı olsun, tek kişilik minik dolabımı otgiller namına hasret kaldığı ne varsa onlarla dolduracağım. Yapacağım bunu.

(Hayır, o tarihi geçmiş reçel kavanozlarının arkasından köşesi görünen 6’lı paket yumurtayı kullanarak menemen yapamam. Onları geçtiğimiz Ramazan’da sahurda tüketmek üzere almıştım, bir sonraki temizliğe kadar dolap boş durmasın diye atmadım. Durduk yere riske girmeye hiç gerek yok.)