“Çizen” derken boyasını çizen değil, bildiğin resmini çizen. Yazık lan, param olsaydı bir tane Ferrari alırdım elemana, hayatım boyunca hiçbir nesneye böylesine tutkuyla bağlanmadığım için ne kadar şanslı olduğumu bir kez daha hatırlattı bana.

Bu aslında kapitalist sistemin sürmemizi istediği yaşamın resmi. Dünyanın tüm kaynaklarını sömüren bir avuç azınlık hiç hak etmedikleri halde milyon dolarlık Ferrarilere binebilsinler dize Chris Smart gibi insanlar istedikleri arabanın resmini çizmekle yetiniyorlar. Nasreddin Hoca’nın fıkrasındaki gibi, lokanta camındaki yemeğin buharına ekmek sürüyoruz, bizim farkımız lokanta sahibine paranın sesi yerine bizzat kendisini veriyor olmamız.