Dünya savaşlarına çocukluğumdan beri özel bir ilgi duymuşumdur, onlara ait gerçek belgeler beni her zaman heyecanlandırır. Güç, hırs, zafer, yenilgi, aşk, sevinç, hüzün… İnsana dair aklınıza gelebilecek ne varsa bu savaşlarda olabilecek en derin biçimlerde yaşanmış.

Her fotoğrafta, her yüzde ayrı bir hikaye var. İncelerken kendimi o fotoğraftaki insanların yerine koyup ne düşündüklerini anlamaya çalışmadan edemiyorum. Öleceklerini bilmelerine rağmen öyle bir hissiyat veya dayatmanın etisi altında oluyorlarmış ki, kıyma makinası gibi bir çatışmanın ortasına gözlerini bile kırpmadan atlayabiliyorlarmış. Bu benim için, içinde toplulukların yönetimi dahil bir çok konuda gizli ipucu barındıran muzzam bir olay.

Eğer “otomatik öğretmenler” ve ezbere dayalı müfredatlar tarafından çocukların beyinlerine zorla çakılmaya çalışılıp antipatik hale getirilmeselerdi, inanıyorum ki insanlar bu savaşlara çok daha büyük bir ilgi gösterip yaşama dair büyük dersler çıkarır ve geçmişteki hataları tekrar etmekten kaçındıkları daha yaşanılası bir dünya için çaba sarfederlerdi.