Batıda pek bilinmez fakat doğuda, özellikle Van ve Muş civarlarında son derece ünlü bir bitkidir uçkun. Hani bu taraflarda yazın geldiğini yeşil yeşil erikler müjdeler ya, heh işte o yörelerde de yazın müjdecisi uçkundur. “Yayla muzu” derler, böyle lifli bir yapısı ve mayhoş, ekşimtrak bir tadı vardır, kabuğu muz gibi soyulup tercihen tuz eşliğinde tüketilir. Uçkun, ışkın, uşkun gibi pek çok farklı isimle çağrılır. Yeşil erik sevenlerin bayılacağı türden bir bitkidir.

Babamın görevi gereği çocukluğumun bir kaç yılı Van’da geçti. İşte o zaman bu meretin müptelası oldum. Şimdiki çocuklar harçlıklarıyla cips, kola alırlar ya heh işte biz de seyyar satıcılar mahallemize uğrasın da deste deste uçkun alalım diye yolları gözlerdik. O zamandan beri senenin bu zamanlarında hep aklıma gelir, canım çeker. İnsan çocukluğunda edindiği alışkanlıklara daha bir bağlı oluyor sanırım.

Buralarda bulmak zor tabi, zaten böyle bir kültür yok. Yanlış hatırlamıyorsam en son 2 sene önce Kadıköy’ün göbeğinde bir seyyar satıcıya denk geldim, şöyle uzaktan kestim adamı sonra koşa koşa yanına gittim. “Nerelisin?” dedim “Vanlıyah gurban” dedi, sanki bizim mahalleye uğrayan satıcıya rastlamışım gibi nasıl sevindim anlatamam. Baktım adamın tezgahı silme dolu, nereden esti burada uçkun satmak dedim “Vallaha şansımızı deniyah dedik ama burada bilmirler, heç kese satamamışam” dedi. “Vay kurban olurum onlar bilmezler tabi, sen ver ordan iki poşet bana” dedim. Benim böyle ilgi göstermemle bitki sever teyzelerin tezgahın başına üşüşüp “Bu bitki neremize iyi geliyor?” diye sormaya başlamaları da bir oldu tabi. Onları öylecenek orada bırakıp Eminönü vapuruna atladım, çıktım balkona soyup soyup yedim uçkunlarımı.

Ah ulan çok pis özledim mereti, tam da mevsimi şimdi. Uçkunun yetiştiği coğrafyada yaşayanlara sesleniyorum: Parası neyse vereyim de şöyle bir koli gönderin size zahmet, yeminle büyük sevap işlersiniz.